Μια τρελή Οδύσσεια με προορισμό το Kingdom Hearts!
Οι παρακάτω γραμμές περιγράφουν ένα ταξίδι που έκανα στα κεντρικά γραφεία της Disney, στο Λος Άντζελες της Αμερικής. Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία του Kingdom Hearts III, επομένως νομίζω πως είναι η καταλληλότερη στιγμή για να γράψω τις εμπειρίες μου και το πώς έζησα την όλη κατάσταση.
Πρέπει να πάμε περίπου τέσσερα χρόνια πίσω, τον Νοέμβριο του 2014. Μόλις είχε ανακοινωθεί η συλλογή Kingdom Hearts II.5 HD ReMix για το Playstation 3. Σαν καλό θύμα που είμαι, είχα ξεχυθεί στο νετ, και έψαχνα να αγοράσω μία συλλεκτική έκδοση, η οποία μας έβγαλε την πίστη μέχρι να ανακοινωθεί, και ακόμα περισσότερο μέχρι να την αποκτήσουμε, αφού βγήκε σε πολύ λίγα κομμάτια σε πολύ λίγα διαδικτυακά μόνο μαγαζιά. Τώρα αυτά θα μου πείτε γιατί μας ενδιαφέρουν; Επειδή μέσω αυτής της πολυήμερης αναζήτησης, έπεσα πάνω σε έναν διαγωνισμό στο αμερικάνικο blog της Square-Enix, της εταιρίας που βγάζει το παιχνίδι.
Οι νικητές του διαγωνισμού θα προσκαλούνταν στα κεντρικά γραφεία της Disney, στην Καλιφόρνια, σε μία εκδήλωση αποκλειστικά και μόνο με προσκλήσεις, για ~150 συνολικά άτομα. Ο διαγωνισμός χωριζόταν σε τρία μέρη. Οι 100 τυχεροί ήταν τυχαία επιλογή από όσους προπαρήγγειλαν το παιχνίδι από το αμερικάνικο μαγαζί της Square Enix, ~25 περίπου άτομα θα προλάβαιναν εισιτήρια όταν ανακοινωνόταν στην επίσημη σελίδα Facebook του παιχνιδιού (αυτά εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού), ενώ 25 άτομα επιλέχθηκαν σχετικά με το τι ερώτηση θα υποβάλουν στους δημιουργούς του παιχνιδιού, μέσω του blog.
Όπως έγραφε χαρακτηριστικά η ανάρτηση, «όλες οι ερωτήσεις θα κριθούν από εσωτερικούς συνεργάτες της Square Enix, με προτερήματα το πόσο δημιουργικές και ενθουσιώδεις είναι. Οι κορυφαίες συμμετοχές θα δοθούν στους μάνατζερ των κοινωνικών δικτύων Kingdom Hearts της εταιρίας, οι οποίοι θα επιλέξουν τους κορυφαίους 25 νικητές». Η αφεντιά μου έκανε μία μίνι ανάλυση και επισκόπηση της Disney ανά τον κόσμο σε διάφορα μέσα, και ρώτησα αν υπήρξε συμμετοχή της επίσημης Disney που να δίνει γραμμή σχετικά με το τι ήρωες ή μίνι σύμπαντα να χρησιμοποιήσουν. Για παράδειγμα αν τους είπε να χρησιμοποιήσουν την τάδε ταινία για να γίνει πιο προσιτό στην Αμερική, ή τον τάδε χαρακτήρα κόμικ, μπας και γίνει πιο προσιτό στην Ευρώπη, μιας και στην ήπειρό μας, τα κόμικς της Disney είναι εξαιρετικά δημοφιλή.
Ρώτησα από ενδιαφέρον, μιας και είχα πάντα αυτήν την απορία, και είχα περισσότερες πιθανότητες από ποτέ να μου απαντήσει κάποιος εκ των έσω. Δεν είχα κατά νου τον διαγωνισμό, αφού όχι μόνο ήταν δύσκολο να κερδίσεις μέσα από έναν ολόκληρο κυκεώνα ερωτήσεων, αλλά και επειδή ο διαγωνισμός ήταν μόνο για Αμερικάνους πολίτες. Όπως και να έχει, έκανα την ερώτηση, και φυσικά δεν έλαβα ποτέ κάποια απάντηση. Αντί αυτής, πήρα μία πρόσκληση που έλεγε ότι χάρη στην ερώτησή μου, επιλέχθηκα στους 25 νικητές του διαγωνισμού που θα παραστούν στην εκδήλωση !!!
Επιλέχθηκα στους 25 νικητές του διαγωνισμού που θα παραστουν στην εκδήλωση!
Άπειρα ερωτηματικά. Εκεί αρχίζουν και σκάνε διάφορες αμφιβολίες στο μυαλό. «Με επέλεξαν όντως; Διάβασαν την ερώτηση ή διάλεξαν στην τύχη; Δεν είδαν το προφίλ μου που ανέφερα πως είμαι Έλληνας και όχι Αμερικανός;». Όλα αυτά όμως δεν είχαν πλέον σημασία, αφού το πολυπόθητο e-mail που έλαβα την αποφράδα εκείνη ημέρα ήταν ξεκάθαρο. Ήμουν επίσημα προσκεκλημμένος με VIP εισιτήριο στο μέρος όπου ξεκίνησαν όλα, τα κεντρικά γραφεία όπου ο Walt Disney ξεκίνησε τον θρύλο του. Η πλάκα είναι πως ήμουν έτοιμος να σβήσω το e-mail επειδή φαινόταν ως spam. Πάλι καλά που το άνοιξα πρώτα. Πόσο άσχημο μπορεί να είναι ένα spam e-mail όταν γράφει «Kingdom Hearts» στον τίτλο του άλλωστε;
Ωραία πράγματα, μας έκατσε λαχείο. Αφού έκλεισα το στόμα μου για να μην μπει καμιά μύγα μέσα από το ηλεκτροσόκ που έφαγα, και αφού χαλάρωσα και συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται για φάρσα, ξεκίνησα να ψάχνω το τι θα περιλαμβάνει η εκδήλωση. Θα είναι λέει ένα τρίωρο γεμάτο μέσα στο κεντρικό θέατρο που έχει η Disney για να κάνει παρουσιάσεις, θα υπάρχουν αποκλειστικές πληροφορίες για το παιχνίδι, trailer που δεν έχουν κυκλοφορήσει, θα υπάρχουν ειδικοί καλεσμένοι (τους οποίους δεν ανακοινώνουν επειδή θα είναι έκπληξη!!!), η συλλεκτική έκδοση θα είναι διαθέσιμη για αυτά τα άτομα, θα υπάρχουν ένα σωρό δώρα, merchandise, και πολλά ακόμα καλούδια. Γενικά, το όνειρο του Kingdom Hearts fan και όχι μόνο. Τέλεια, πάμε να δούμε πού και πότε είναι το πολυπόθητο αυτό γεγονός για να κανονίσουμε το ταξίδι μας. Για να δούμε προς τα πού πέφτει η Καλιφόρνια. Την τελευταία φορά που τσέκαρα, ήταν κάπου στην Αμερική.
Ακόμα στην Αμερική είναι, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να κάνω υπερατλαντικό ταξίδι. Πρέπει να πάω κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου. Οκ, δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν θα είμαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Εξ άλλου αυτά πλέον θεωρούνται ταξίδια ρουτίνας, θα τα καταφέρουμε. Για να δούμε τώρα πότε είναι η παρουσίαση.
Είναι λέει την 1η Δεκεμβρίου 2014. Κομπλέ, για να δούμε πόσο έχουμε σήμερα. Σήμερα έχουμε… χμμ… για να δούμε… σήμερα έχουμε… 25 Νοεμβρίου 2014. Μια χαρά. Άρα έχω πέντε μερούλες. Πέντε ολόκληρες ημέρες για να προετοιμαστώ. Πέντε ημέρες για να ελέγξω το διαβατήριό μου, να αποκτήσω βίζα, να βρω αεροπορικά δρομολόγια, να αγοράσω εισιτήρια, να δω σε ποια ξενοδοχεία / χόστελ θα μείνω, να βγάλω συνάλλαγμα σε δολλάρια, να βρω που είναι τα γραφεία της Disney, να τσεκάρω την υπόλοιπη πόλη για πιθανά αξιοθέατα, να φτιάξω ένα υποτυπώδες πρόγραμμα, να βρω αμερικάνικους αντάπτορες για το λάπτοπ, να βρω τιμές, δρομολόγια και πληροφορίες για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αν με βολεύουν για τον προορισμό μου, και ένα σωρό ακόμα απρόοπτα τα οποία δεν είχα φανταστεί πως μπορεί να υπάρχουν. Και φυσικά δεν συνυπολογίσαμε μία πολύ μικρή παράμετρο, το γεγονός ότι έπρεπε να παρατήσω τα πάντα για μία εβδομάδα (δουλειά και λοιπές υποχρεώσεις), με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Τέλεια. Μια χαρά. Κανένα πρόβλημα. Νομίζω πως πλέον μπορώ να πανικοβληθώ ελεύθερα.
Εγώ, προσπαθώντας να καταλάβω πού έμπλεξα!
Εντάξει, μην γελιόμαστε, δεν φαντάστηκα πως θα είναι μια απλή εκδρομούλα, όμως πώς στον διάτανο θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είναι τόσο δύσκολο; Για μιάμιση ημέρα περίπου δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν σαν ένα κινούμενο ζόμπι. Δεν μπορούσα να σκεφτώ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να δουλέψω, δεν μπορούσα να φάω, βρισκόμουν σε ένα ατέρμονο τέλμα. Έπρεπε να πάρω μία απόφαση και τέρμα. Έπρεπε να επιλέξω αν θα πάω ή όχι, να αποδεχτώ πως η απόφαση θα είναι τελική και να μην το ξανασκεφτώ ποτέ. Κάπου εκεί έγιναν ξεκάθαρα τα πράγματα. Θα μπορούσα ποτέ να μην ξανασκεφτώ πως είχα πρόσκληση VIP για την Disney και την πέταξα στα σκουπίδια; Θα μπορούσα να μην ξανασκεφτώ πως έχασα μία ευκαιρία ζωής; Όχι. Φυσικά και όχι! Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Και αν το έκανα, θα περνούσαν χρόνια μέχρι να το αποδεχτώ.
Αυτό ήταν, δεν ήθελε και πολύ. Πλέον βάζουμε πλώρη για το ταξίδι. Θα τα καταφέρουμε! Μπορεί να είναι ζόρικα, μπορεί να περάσουμε από χίλια κύματα, μπορεί να καταλήξω να μένω σε παγκάκια στη μέση του Λος Άντζελες, μπορεί να αναγκαστώ να τρώω φακές και μακαρόνια για μήνες αφού τα καβούρια της τσέπης μου δεν μου έκαναν την χάρη να μου δώσουν ελεημοσύνη, όμως δεν έχει σημασία. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Θα πάω στην παρουσίαση του Kingdom Hearts στην Αμερική, είναι αδιαπραγμάτευτο. Και από εκεί και πέρα, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Είμαστε και τυχεροί που έχω διαβατήριο σε ισχύ.
Πρώτο βήμα: Το λέμε στην μάνα για να μην μας πάθει κάνα εγκεφαλικό όταν μας δει να ταξιδεύουμε στο άγνωστο, με βάρκα την τρέλα μας, και με εξοπλισμό ένα άδειο σακίδιο. Δεύτερο βήμα: Ενημερώνουμε νταβατζιλίκι τους πάντες πως θα λείψουμε για μία εβδομάδα και κανονίζουμε πτήσεις ώστε να δούμε τι αξιοθέατα θα επισκεφτούμε. Το πηγαινέλα παίρνει τρεις ημέρες, επομένως με άλλες τέσσερις κλείνουμε μία εβδομάδα. Δεν είναι ούτε πολύ, ούτε λίγο. Έχουμε λοιπόν τέσσερις ημέρες για να επισκεφτούμε το Λος Άντζελες και τα αξιοθέατά του. Ύστερα από λίγο ψάξιμο σε τουριστικούς οδηγούς που πρότειναν να επισκεφτώ κάτι όπερες και μιούζικαλ, έριξα μια σφαλιάρα στην μάπα μου και συνέχισα το ψάξιμο για τα αληθινά αξιοθέατα. Ο χρόνος ήταν περιορισμένος, επομένως έκλεισε. Το πρόγραμμα μέσα σε τέσσερις ημέρες είχε το θεματικό πάρκο της Universal, ξενάγηση στα στούντιο της Warner Brothers, παρουσίαση στα γραφεία της Disney για το Kingdom Hearts, ταξίδι στην Disneyland (την πρώτη και μόνη που δημιουργήθηκε με την επίβλεψη του ίδιου του Walt Disney) και μία ολόκληρη ημέρα για χάζεμα στην πόλη με προορισμό κομικσάδικα, arcades, και anime / manga μαγαζιά. Τι καλύτερα αξιοθέατα από αυτά;
Έπρεπε να επιλέξω αν θα πάω ή όχι, να αποδεχτώ πως η απόφαση θα είναι τελική και να μην το ξανασκεφτώ ποτέ.
Πλέον βρισκόμαστε στο σημείο που δεν έχω κοιμηθεί για τρεις ημέρες, έχω κλείσει αεροπορικά εισιτήρια και διαμονές, και έχω πλέον μπροστά μου ένα ταξίδι 35 ώρες συνολικά μέχρι να φτάσω στο Αμέρικα, με ενδιάμεση 10ωρη στάστη στο Άμπου Ντάμπι των Ηνωμένων Αραβικών Εμηράτων. Το ενδιάμεσο αυτό ταξίδι για Αμερική και η όλη εμπειρία στα μέρη που ανέφερα, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνα τους, που θα αναφέρουμε αναλυτικότερα κάποια άλλη φορά με την ησυχία μας. Εν ολίγοις, ύστερα από χίλια ζόρια και ύστερα από πολύ τύχη, κατάφερα να μην με κρατήσουν στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι (στο οποίο παρεμπιπτόντως δεν θέλω να ξαναπατήσω το πόδι μου) και να φτάσω στην ώρα μου στο ξενοδοχείο, όπου και άφησα ένα μεγάλο μέρος της ψυχής μου. Πλέον είχα φτάσει στο πρώτο checkpoint. Το πιο δύσκολο κομμάτι επετεύχθη. Αν κρατήσουμε ένα μάθημα ζωής, είναι πως ποτέ δεν ξαναπάμε στην Αμερική μέσω Σαουδικής Αραβίας, όσο φτηνότερα και αν είναι τα εισιτήρια.
Είμαστε στην τελική ευθεία, βλέπουμε φως στο τούνελ. Ήρθε η ώρα που φτάνουμε στα γραφεία της Disney. Ύστερα από λίγο ψάξιμο, βλέπουμε ένα ολόκληρο τετράγωνο που έχει στο πάνω μέρος των τοίχων του το σύμβολο του Μίκυ. Αυτό ήταν, φτάσαμε στην είσοδο. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από τους σεκιουριτάδες όπου θα τους δείχναμε τις προσκλήσεις και τα διαβατήρια.
Και κάπου εκεί αρχίζει και με λούζει κρύος ιδρώτας και το στομάχι να δένεται κόμπος. Δεν ξέρω αν το ξεχάσατε, όμως στην αρχή ανέφερα πως ο διαγωνισμός είναι διαθέσιμος μόνο για μόνιμους κατοίκους Αμερικής. Είχα διαβάσει τους όρους συμμετοχής, οι οποίοι όχι μόνο το ανέφεραν ξεκάθαρα, αλλά απέκλειαν και κάποιες περιοχές της ίδιας της Αμερικής. Όταν ξεκινούσα το ταξίδι, είχα να πάρω μία απόφαση. Αν θα τους έστελνα μήνυμα να τους ρωτήσω αν μπορώ να πάω, ή αν θα έσκαγα μύτη και θα το έπαιζα άνετος λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Από την εμπειρία μου όμως ξέρω πως σε τέτοιες περιπτώσεις, αν ρωτήσεις, πας γυρεύοντας επειδή η απάντηση θα είναι αναμενόμενη, αφού ο υπάλληλος θα εκτεθεί αν απαντήσει διαφορετικά. Είναι σαν το ανέκδοτο με το πάρκινγκ. Που λέει ο άλλος αν επιτρέπεται το παρκάρισμα και του λέει «όχι». Και όταν ένας άλλος παρκάρει στο ίδιο μέρος, και τον ρωτάει για ποιον λόγο εκείνος πάρκαρε, απάντησε «Ε, αυτός δεν ρώτησε».
Έτσι λοιπόν κι εγώ, έπαιξα τα ρέστα μου και πήγα χύμα, χωρίς να ρωτήσω κανέναν (και χωρίς να το πω στην μάνα φυσικά). Εξ άλλου ήμουν ξεκάθαρος. Έγραφα στο προφίλ πως είμαι κάτοικος Ελλάδας και το έγκριτο προσωπικό της Square Enix μου έστειλε προσωπική πρόσκληση, άρα είμαστε καθαροί. Αυτά είναι ωραία στην θεωρία, όμως όταν φτάνεις στην πύλη του Κέρβερου, μόνο ήρεμος δεν μπορείς να είσαι. Έμενε ακόμα ένας τελευταίος Γολγοθάς. Τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την αγαλλίασή μου, όταν ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν μου έριξε άκυρο, αλλά γούρλωσε τα μάτια, κοίταξε με θαυμασμό το ελληνικό διαβατήριο και μου είπε όλο έκπληξη «Είσαι σοβαρός; Έκανες ολόκληρο ταξίδι από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να δεις την παρουσίαση;!».
Κάπου εκεί είναι που ξεφύσησα γεμάτος ανακούφιση και ξέχασα όλα τα ζόρια που είχα περάσει τις προηγούμενες ημέρες. Μου έδωσε τα διαπιστευτήριά μου και πλέον μπήκα επίσημα ως προσκεκλημένος. Αυτό ήταν, τα καταφέραμε. Από εδώ και πέρα όλο το συσσωρευμένο άγχος τόσων ημερών εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο ως τα αυτιά, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στην κύρια φωτογραφία του κειμένου που διαβάζετε. Λογικά ήταν από τους διαγωνισμούς που έβαλαν τυπικούς περιορισμούς ώστε να μην πληρώσουν έξοδα / ταξίδια και διαμονές στους καλεσμένους, όμως δεν είχαν πρόβλημα αν κάποιος τρελός ερχόταν με δικά του έξοδα, καληώρα σαν κι εμένα.
Μας είχαν πει να πάμε λίγο νωρίτερα ώστε να έχουμε χρόνο να αγοράσουμε διάφορα merchandise, να βγάλουμε φωτογραφίες και γενικά να κάνουμε καμιά βόλτα στο μέρος. Πήγα μιάμιση ώρα νωρίτερα, και ήταν φίσκα από κόσμο. Ήταν το τέλειο μέρος! Οι άνθρωποι ήταν φιλικοί και παθιασμένοι με το βιντεοπαιχνίδι, είχε χώρο για ωραίες φωτογραφίες, ενώ το επίσημο Disney Store ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Και με αυτά και με εκείνα, ήρθε πλέον η πολυπόθητη ώρα. Ο λόγος για τον οποίον παιδεύτηκα δίχως έλεος όλες αυτές τις ημέρες, κατέληγε μπροστά μου. Είμαστε πλέον μέσα στο θέατρο, έτοιμοι να παρακολουθήσουμε κάτι. Δεν ξέρουμε τι, όμως οι προσδοκίες μας έχουν εκτοξευτεί στον Θεό. Και φυσικά, η παρουσίαση ξεπέρασε ό,τι πιο τρελό μπορούσαμε να φανταστούμε. Εν ολίγοις, όσο καθόμασταν αναπαυτικά στις θέσεις μας, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας:
- Guest εμφανίσεις από τους Shinji Hashimoto, Executive Producer της Square Enix για το Kingdom Hearts και την Emiko Yamamoto, Executive Producer της Disney Ιαπωνίας για το Kingdom Hearts.
- Live κομμάτια στο πιάνο από τον Livan, επιλεγμένο από την ίδια την Yoko Shimomura.
- Live από την Yoko Shimomura, την συνθέτρια της μουσικής των Kingdom Hearts, ντουέτο σε πιάνο με τον άνωθεν μαθητή της.
- Διάφορα σκηνικά, διαφημιστικά και κομμένες σκηνές για trailer που πρωταγωνιστεί ο κόσμος ανά τα διάφορα event που έχει διοργανώσει η Square, τα οποία δεν είχαν κυκλοφορήσει τότε ακόμα στο κοινό.
- ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ από την εμφάνιση του Tetsuya Nomura, τον δημιουργό του παιχνιδιού, ο οποίος για καμιά ώρα έδινε συνέντευξη σε διάφορες ερωτήσεις που του είχαν ετοιμάσει.
- Trailer για το Kingdom Hearts III που έδειξε μία σκηνή από κάτι που αργότερα μάθαμε πως αποκαλείται Cable Town, το οποίο ακόμα και σήμερα δεν έχει αναρτηθεί κάπου.
- Δωράκια σε όλους τους συμμετέχοντες. Αποκορύφωμα μία λιθογραφία σε μεγάλο μέγεθος και αριθμημένη limited έκδοση.
- Και ένα σωρό ακόμα πράματα και θάματα που δεν έχει νόημα να τα αναφέρω, επειδή δεν αξίζει αν δεν τα ζήσει κανείς ο ίδιος.
Η μόνη αγορά που έκανα από το Disney Store. Ένα μικρό μπρελόκ του Μίκυ επειδή ήθελα να αποκτήσω την σακουλίτσα. Το χρησιμοποιώ κάθε ημέρα μέχρι και σήμερα και είναι σαν καινούργιο.
Η σακούλα που μοίρασαν στους καλεσμένους είχε διάφορα πραγματάκια, με αποκορύφωμα την λιθογραφία με τους Sora & Roxas, αριθμημένη σε 900 αντίτυπα.
Το soundtrack και ένα μικρό μπρελόκ keyblade από το μαγαζί της Square Enix. Το αγόρασα σε περίπτωση που συναντήσω την Shimomura, όπως και τελικά έγινε.
Το κοινό ήταν ενθουσιώδες, δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τέτοιους οπαδούς. Πιστεύω πως ήταν μία από τις καλύτερες παρουσιάσεις που έχω δει. Ο κόσμος αντιδρούσε στο καθετί και συμμετείχαμε στον ενθουσιασμό των παρουσιαζόμενων. Πολύ όμορφες καταστάσεις! Μας εμφάνιζαν συνέχεια ό,τι μπορεί να θέλαμε. Σε κάθε εμφάνιση καλεσμένου γινόταν χαμός από χειροκροτήματα, τα οποία ανέβαιναν σε ένταση κάθε φορά που εμφανιζόταν ο επόμενος. Εκεί που είπαμε πως είδαμε τα πάντα, εμφανίζεται ο Tetsuya Nomura όπου όλη η αίθουσα έτριζε από τις ιαχές. Όταν τελείωσε η συνέντευξη του Nomura και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, μας είπαν να περιμένουμε, μόνο και μόνο για να μας πετάξουν στην μάπα αποκλειστικό trailer για το Kingdom Hearts III, κατί που όλοι ελπίζαμε αλλά κανείς δεν το περίμενε. Εκεί είναι το σημείο που είπα ότι θα πέσει το θέατρο από τον χαμό που γινόταν, τρομερή ενέργεια. Ο υποφαινόμενος που είναι γενικά νηφάλιων τόνων, εθεάθη να φωνάζει αυθόρμητα γραφικότητες του στυλ «ΝΑΙ ΡΕ ΤΡΕΛΑ ΝΟΜΟΥΡΑ, ΠΑΜΕ ΡΕ Π**ΣΤΗ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ» και άλλες τέτοιες γλαφυρές ελληνικές φράσεις, οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα έκαναν τον κόσμο να με κοιτάζει σαν εξωγήινο. Όμως εδώ ο κόσμος δεν χαμπάριαζε από τέτοια. Όλη η αίθουσα όταν δεν χειροκροτούσε σαν τρελή, ήταν πολύ απασχολημένη με το να κοιτάει με κομμένη την ανάσα την σκηνή. Εμπειρίες ζωής, όχι αστεία!
Με το που τελείωσε η παρουσίαση και βγήκαμε έξω όλο χαρά, ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Δεν μου έκανε όμως καρδιά να φύγω κι εγώ, ύστερα από όσα είχα περάσει. Γι’ αυτό και λίγο πριν την έξοδο, έκανα μία στροφή 180 μοιρών και πήγα να μιλήσω με το προσωπικό, χωρίς να θέλω κάτι συγκεκριμένο. Απλά ήθελα κι άλλο. Το πρώτο άτομο που βρήκα, ήταν η Kaori Takasue, Brand Manager του Kingdom Hearts στην Βόρειο Αμερική. Ένας τίτλος τον οποίο δεν είχα ιδέα ότι κατέχει, καθώς έκρινα από την παρουσίαση και νόμιζα πως ήταν απλά μία μεταφράστρια από τα Ιαπωνικά στα Αμερικάνικα.
Σε αυτήν λοιπόν μαζί με 2-3 άτομα προσωπικό που βρίσκονταν εκεί, τους είπα πως ήρθα από την Ελλάδα για την παρουσίαση, έκαναν πολύ καλή δουλειά, τους είπα δυο λόγια για το ταξίδι, και οι τύποι έμειναν σύξυλοι. Χωρίς να πω τίποτα περισσότερο, η Kaori μου είπε πως εφ’ όσον έκανα τέτοιο ταξίδι, ας περάσω μέσα μήπως και βρω κάποιον από τους συντελεστές για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία (!!!). Μου είπε πως ο Nomura έφυγε με το που τελείωσε η παρουσίαση, όμως οι υπόλοιποι πρέπει να ήταν ακόμα εκεί.
Ως άλλος σίφουνας, άρπαξα την ευκαιρία που μου εμφανίστηκε, μπήκα ξανά στο θέατρο, και αφού τους παρακάλεσαν, έβγαλα φωτογραφίες με τους Shinji Hashimoto & Emiko Yamamoto. Και εκεί που είπα πως δεν μπορεί να πάει καλύτερα το πράγμα, ήρθε η Yoko Shimomura που της εξήγησαν τι παίζει με τον μυστηριώδη ταξιδιώτη, η οποία ήταν περισσότερο από ευτυχής να φωτογραφηθεί μαζί του. Αφού έκανα ένα τάμα στην προνοητικότητά μου, έβγαλα έξω την συλλεκτική έκδοση του soundtrack που μόλις είχα αγοράσει μήπως και συμβεί κάποιο τέτοιο ενδεχόμενο, και ποζάραμε περιχαρείς.
Σαν επίλογο, πήγα και έπιασα κουβέντα με τον παρουσιαστή, Drew Hayashida, στον οποίον και έδωσα συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά και το θέαμα που μας παρουσίασε. Κάναμε μία κουβεντούλα σε ένα πηγαδάκι μαζί με μερικούς ακόμα θαυμαστές του παιχνιδιού, και σιγά σιγά οδηγηθήκαμε έξω από το κτήριο της Disney, όπου και τελείωσε η όμορφη αυτή η βραδιά.
Η Οδύσσειά μου δεν είχε τελειώσει ακόμα, αφού έμενε να επισκεφτώ τα διάφορα άλλα μέρη που ανέφερα πριν, όπως φυσικά και να γυρίσω στο σπίτι, όμως ο στόχος επετεύχθη. Μία εβδομάδα γεμάτη άγχος, αμφιβολίες, τρέξιμο και αβεβαιότητα, έφτασε αισίως στο τέλος της. Κόντρα στα προγνωστικά, κατάφερα να πάω στα γραφεία της Disney για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του Kingdom Hearts!
Πλέον, τέσσερα χρόνια μετά, βρισκόμαστε μερικές μόνο ημέρες πριν την κυκλοφορία του Kingdom Hearts III, το οποίο περιμένουμε εδώ και μία δεκαετία. Είναι τρελό το πού φτάσαμε. Σε λίγες ημέρες, θα κλείσει ένα κεφάλαιο 13 ετών…! Όλοι χορεύουν στον πυρετό του παιχνιδιού, και εγώ αναπολώντας, συνειδητοποιώ τι τρέλες έκανα τότε για πάρτη του. Όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι αν δεν το είχα προσπαθήσει τότε, τώρα θα το είχα μετανιώσει και δεν θα μπορούσα να μοιραστώ αυτές τις όμορφες εμπειρίες που έζησα.
Credits:
- Οι live αντιδράσεις μου, όπως τις έζησα τότε, όπως και η ερώτηση που υπέβαλα στους δημιουργούς, είναι καταγεγραμμένες στο Gamers Odyssey forum.
- Εντυπώσεις για το ταξίδι, έχω αναρτήσει στα αγγλικά στο forum του KHinsider.
- Ανάλυση για την παρουσίαση που παρακολουθήσαμε έχει ανέβει στο KHinsider.
Φίλε phantom duck σ ευχαριστώ πολύ γι αυτό το υπέροχο κείμενο και τις απίστευτες εμπειρίες που μοιράστηκες. Ποτέ δεν συμπάθησα τα kh, αλλά σε νιώθω ως φανατικός οπαδός των MGS και θαυμάζω τον αυθορμητισμό με τον οποίο έπραξες και περιγράφεις αυτή την τρομερή περιπέτεια για χάρη ενός video game. Και μπορει να υπαρχουν πολλοι gamers ανα τον πλανητη, αλλα ειναι λιγοι αυτοι που το αντιμετωπιζουν σαν τροπο ζωης.Θα σου έγραφα και στο GO αλλά θεώρησα πιο σωστό να αφήσω το σχόλιο μου εδώ κατω από αυτό το φοβερό κείμενο. Και πάλι συγχαρητήρια, έζησες μια απίστευτη εμπειρία που πολλοί λίγοι gamers σε όλον τον πλανήτη – πόσο μάλλον στην Ελλάδα – έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και που από την αρχή μέχρι το τέλος είναι σαν από σενάριο ταινίας και ένα μεγάλο παράσημο για την gaming σταδιοδρομία σου. Σε ζηλεύω με την καλύτερη των εννοιών.