Ένα τριήμερο μαζί με τον Don Rosa
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Το τριήμερο 10-12 Μαΐου 2019, είχα την ευτυχία να βρίσκομαι στον πάγκο του Don Rosa, στα πλαίσια του The Comic Con 5 στη Θεσσαλονίκη, και ως εκ τούτου, αποκόμισα αρκετές ζουμερές πληροφορίες, τόσο από τον ίδιο, όσο και από τα ~850 άτομα που πέρασαν κατά τη διάρκεια του signing. Εδώ είναι που πέφτουν ερωτήσεις τύπου «Τίνος είσαι εσύ; Πώς κατάφερες να είσαι στον πάγκο με τον Rosa; Γνωρίζεις πως είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου; Τι του έταξες για να σε αφήσει δίπλα του;» και διάφορες ακόμα παρεμφερείς πλην όμως σημαντικότατες απορίες.
Η αλήθεια είναι πως γνωριστήκαμε διαδικτυακώς κατά το 2008, όπου ξεκίνησα να του στέλνω βιβλία με ιστορίες του που δεν του έστελνε ο Τερζόπουλος, κάτι που σταδιακά οδήγησε στο signing στη Λέσχη Φίλων Κόμικς το 2014. Αυτή τη φορά ήμουν εκτός της επίσημης διοργάνωσης, όμως όταν του έστειλα μήνυμα πως θα τον δω ως απλός φαν, μου είπε «Όχι! Αν θέλεις θα είσαι ο προσωπικός μου μεταφραστής, και θα είσαι στον πάγκο μαζί μου όλο το τριήμερο». Από τη μία ήταν σίγουρος πως θα έχει δίπλα του έναν γνώστη του έργου του αντί για έναν απλό μεταφραστή, και από την άλλη έκανε χάρη σε έναν παλιό φίλο. Win win, μία προσφορά που δεν την σκέφτηκα και πολύ είναι η αλήθεια. Άκου εκεί αν θέλω. Φυσικά και θέλω! Τέλος πάντων, για να επιστρέψουμε και στο θέμα μας, στο συγκεκριμένο άρθρο θα γράψω γενικά για την ανταπόκριση του κόσμου και τις εντυπώσεις μου, ενώ θα ακολουθήσει σύντομα ένα δεύτερο με όλες τις πληροφορίες που μοίρασε ο Don, σχετικά με λάθη / εντυπώσεις / διορθώσεις των εκδόσεων που του έφερνε ο κόσμος για να υπογράψει.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΙΔΕΕΣ
Το συγκεκριμένο τριήμερο μοιράσαμε γύρω στα 850 νουμεράκια, ενώ ο Rosa υπέγραφε για 7-8 συνεχόμενες ώρες κάθε ημέρα. Θα περίμενε κανείς πως πηγαίνοντας με τέτοιο ρυθμό, θα έβλεπε περισσότερο κόσμο. Όμως ο Rosa ήθελε να λέει δυο κουβέντες με τον καθένα και να ξοδεύουν λίγα λεπτά για να αναλύσουν μία ιστορία ή να βγουν φωτογραφία. Αν μοίραζε απλά μία υπογραφή χωρίς πολλά πολλά, θα μπορούσε να υπογράψει σε πολύ περισσότερο κόσμο, όμως θεωρεί τη συναναστροφή με τους θαυμαστές του ως ό,τι σημαντικότερο υπάρχει. Γι’ αυτό σε κάποια σημεία καθυστέρησε η ουρά, όμως νομίζω πως σε γενικές γραμμές το σύστημα της διοργάνωσης ήταν πολύ καλό. Ανάμεσα σε αυτούς λοιπόν τους ~850 ανθρώπους, υπήρξαν απρόοπτα, αξιοσημείωτες εκδόσεις, πρωτότυπα δώρα και πολλά ακόμα. Δυστυχώς δεν έχω τραβήξει φωτογραφία το κάθε σκηνικό, γι’ αυτό θα υπάρχουν σίγουρα απουσίες αναφορών σε άτομα που ξεχώρισαν. Το ξεκαθαρίζω επειδή δεν έγινε εσκεμμένα. Ξεκινάμε λοιπόν, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά.
Τα νουμεράκια που μαζεύαμε από τον κόσμο. Οι πρώτες δύο ημέρες ήταν πιο «χαλαρές», μιας και ο Rosa δεν έκλεισε καν 10 ώρες υπογραφών. Την τελευταία ημέρα που δεν είχε κάποιο Q&A ή άλλη υποχρέωση, μοιράσαμε πάνω από 313 νούμερα.
Η πρώτη ημέρα ξεκινάει με δώρα. Ένα από τα πρώτα άτομα που τον συνάντησαν, προσέφερε στον Don Rosa ένα αγαλματιδιάκι για να το βάλει στο σαλόνι του.
Μια πρωτότυπη χειροτεχνία από μία μεγάλη θαυμάστρια. Ο Ντόναλντ από πολυμερή πηλό, βαμμένος όλος στο χέρι, σε σχέδιο Don Rosa. Η βάση είναι ξύλινη, ενώ το πάνω μέρος είναι από άμμο.
Ο φίλος μας παρακάτω έδωσε για υπογραφή το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Εκ πρώτης όψεως, εμφανίζεται ως ένα συνηθισμένο έντυπο. Πρόκειται για μία αφίσα, η οποία δόθηκε ως ένθετο στα Μίκυ Μάους 1485 – 1488 (Α’ περιόδου) σαν δώρο για τα Χριστούγεννα του 1994. Το πρώτο τεύχος περιελάμβανε την αφίσα μαζί με τα πρώτα πορτραίτα χαρακτήρων, ενώ τα υπόλοιπα τρία τεύχη περιείχαν τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Το θέμα είναι πως τα κεφάλια των χαρακτήρων δεν ήταν αυτοκόλλητα. Έπρεπε να τα κόψεις κυκλικά, με πολλή προσοχή και να τα κολλήσεις με κόλλα. Και η αφίσα όχι μόνο ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, αλλά τα κεφάλια ήταν κολλημένα εξίσου προσεκτικά, σε σημείο να μην καταλαβαίνεις με μια πρώτη ματιά πως πρόκειται για αυτοκόλλητη αφίσα. Το δικό μου το έχω ακόμα όπως το αγόρασα, επειδή ξέρω πως αν πάω να το συναρμολογήσω, θα καταλήξει σαν τα μούτρα μου.
Το δικό μου, ανέγγιχτο αντίτυπο για σύγκριση. Συνολικά δόθηκαν τέσσερα ένθετα με πορτραίτα από τη μέση των εκάστοτε τευχών.
Ο επόμενος θαυμαστής που βλέπουμε στη φωτογραφία από κάτω, έχει μία αντίστοιχη αφίσα. Είναι απλά ένα από τα αγγλικά αντίτυπα που πουλούσε ο Rosa, διαφορετικό από την αφίσα που είδαμε παραπάνω. Η συγκεκριμένη φωτογραφία όμως δεν έχει τόσο ενδιαφέρον για αυτό, όσο για το πρωτότυπο δώρο που προσέφερε στον Rosa. Πρόκειται για έναν συνδυασμό ημερολογίου & ρολογιού & λύρας του πολιστικού συλλόγου του χωριού του. Ένα ιδιαίτερο δώρο που υπό κανονικές συνηθήκες θα συνοδευόταν με δυο λόγια για τα 100 χρόνια της γενοκτονίας των Ποντίων, όμως μπροστά στο δέος της συνάντησης του Rosa, ο φίλος μας δεν κατάφερε να του πει όσα θα ήθελε. Αν διαβάζει αυτές τις γραμμές, αν τον κάνει να νιώθει καλύτερα, αυτό ήταν κάτι που έπαθε ο περισσότερος κόσμος. Όσοι βρίσκονταν μπροστά στον Rosa, έχαναν τα λόγια τους, κάτι που φυσικά, τον έκανε να τους εκτιμάει ακόμα περισσότερο.
Τώρα ακολουθεί η μοναδική φορά που είδα από κοντά ένα από τα λεγόμενα «δοκίμια» του περιοδικού Κόμιξ. Για όσους δεν γνωρίζουν (όπως δεν γνώριζε πριν λίγο και ο υποφαινόμενος), το δοκίμιο είναι μία δοκιμαστική εκτύπωση σε ειδικό χαρτί προκειμένου να βεβαιωθεί ο εκδότης πως το τελικό αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό, ώστε να το στείλει στο λιθογραφείο για εκτύπωση. Τα συγκεκριμένα δοκίμια είναι μοναδικά ανά τεύχος, και ξεκίνησαν να πωλούνται από τον Τερζόπουλο (τον προηγούμενο εκδότη των Disney κόμικς), στο ηλεκτρονικό του κατάστημα. Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος για το εάν είναι όντως ένα συλλεκτικό αντικείμενο όπως θέλει να το προωθήσει ο πρώην εκδότης, ή απλά για μία ευκαιρία για εύκολο χρήμα. Αυτό θα το δείξει ο χρόνος, εφ’ όσον υπάρξει κόσμος που ενδιαφέρεται για αυτά. Όπως και να ‘χει, χάρη στο παιδί που το έφερε, είχαμε την ευκαιρία να το δούμε από κοντά, και να το θαυμάσουμε υπογεγραμμένο.
Και κάπου ανάμεσα στα παραπάνω, εμφανίζεται από το πουθενά μία θαυμάστρια που κρατούσε ανά χείρας έναν πάκο χαρτιά, τα οποία και προσέφερε στον αγαπημένο της σχεδιαστή. Και κάπου στην κουβέντα της με τον Don, αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι απλά τίποτα παλιόχαρτα, αλλά μία εργασία βασισμένη στις ιστορίες του. Κοιτώντας λίγο πιο κοφτά με δεξιοτεχνικό τρόπο, κόβει το μάτι μου τον τίτλο, ενώ ταυτόχρονα την ακούω να λέει πως αυτό είναι το μεταπτυχιακό της και όχι μια απλή εργασία όπως πίστευα. Όταν τελείωσε με τις υπογραφές, πετάχτηκα να της μιλήσω πριν φύγει, για να της ζητήσω πληροφορίες. Με έχει απασχολήσει κι εμένα βλέπετε το ακαδημαϊκό κομμάτι των κόμικς, και αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες, μιας και γενικά υπάρχουν Έλληνες ακαδημαϊκοί στα κόμικς, όμως δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι αντίστοιχο στοχευμένα για Disney.
Ο τίτλος λοιπόν που λέτε, είναι: Η απόδοση του πολιτισμικού στοιχείου στα κόμικς: η περίπτωση Don Rosa: «Bίος και πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ». Από τότε, ήρθα σε επαφή με την κοπέλα και μου έστειλε την εργασία, ο σύνδεσμος της οποίας παρατίθεται ακριβώς από δίπλα, για όποιον θέλει να τη διαβάσει στα ελληνικά. Παρεμπιπτόντως, όποιος θέλει να διαβάσει περισσότερες μελέτες και δημοσιεύσεις πάνω στα Disney, έχω μαζέψει στο GreekComics αρκετές από αυτές στα αγγλικά. Από τότε έχω βρει περισσότερες, και κάποια στιγμή ευελπιστώ να τις παρουσιάσω αναλυτικότερα.
Πατήστε στην εικόνα για να δείτε τη διπλωματική εργασία για τον Don Rosa, στα ελληνικά.
Ύστερα από πολλές εργατοώρες, ο Don έκανε τελικά ένα λαθάκι. Στη δεξιά σελίδα έγραψε «DON DON» αντί για «DON ROS», κάτι που προσπάθησε να διορθώσει, εις μάτην όμως. Τελικά έβαλε μία σωστή υπογραφή στα αριστερά, έτσι ο κάτοχος του βιβλίου έχει πλέον δύο υπογραφές. Ή μιάμιση, αναλόγως πώς το βλέπει ο καθένας.
Μικροί και μεγάλοι, έδειχναν τα δείγματα της δουλειάς τους στον μεγάλο δάσκαλο για να τους πει την γνώμη του. Ο μικρός μας φίλος ζήτησε αυτόγραφο από τον Don Rosa στη ζωγραφιά του. Ο Rosa συμφώνησε, όμως με την προϋπόθεση να το υπογράψει πρώτα ο αρχικός δημιουργός, επειδή είναι δικό του έργο.
Ο μεγάλος δάσκαλος συγκρίνει δύο διαφορετικές εκδόσεις της ίδιας ιστορίας που του έφεραν για υπογραφή και αναφέρει λάθη και παραλείψεις των εκδοτών που παρατήρησε. Περισσότερα σε σχετικό άρθρο που θα ακολουθήσει.
Ένας θαυμαστής ζήτησε υπογραφή στο βραχιολάκι της έκθεσης. Πρωτότυπο μεν αλλά και εντυπωσιακό ταυτόχρονα, αφού αυτά τα πράγματα δεν βγαίνουν με τίποτα, και ο άνθρωπος το έσκισε από το χέρι του επιτόπου.
Μιας και αναδείξαμε αρκετά δωράκια από τον κόσμο, νομίζω πως ήρθε η ώρα να ευλογήσουμε τα γένια μας με ένα πολύ πολύ ιδιαίτερο τευχάκι. Πρόκειται για μία ιστορία από τον Γιάννη Αράπη, που την έφτιαξε ως φόρο τιμής στον Carl Barks, για τα 75 χρόνια από την δημιουργία του θείου Σκρουτζ. Ουσιαστικά πρόκειται για μία συνέχεια της ιστορίας «Η μαγική κλεψύδρα», στην οποία ο Σκρουτζ έγινε πλούσιος λόγω μίας μαγικής κλεψύδρας και όχι λόγω της σκληρής δουλειάς του, κάτι που δεν άρεσε τόσο σε αρκετούς φαν, όσο και στον Rosa, γι’ αυτό και αποφάσισε να την αφήσει έξω από τον «Βίο και την Πολιτεία». Σε αυτήν την ιστορία λοιπόν, η οποία ονομάζεται «Το μυστικό των μαγικών κλεψύδρων», ο Γιάννης εξηγεί τι ακριβώς έγινε με την κλεψύδρα, πώς σχετίζεται με τον Σκρουτζ αλλά και με τον Χρυσοκούκη, και δίνει μία διαφορετική κατάληξη στον μύθο του Barks. Η αρχοντιά μου από την άλλη, ανέλαβε τα διαδικαστικά (σελιδοποίηση, επιμέλεια, μπαλονάκια, τυπογράφοι, τα πάντα όλα).
Ο σκοπός ήταν να δώσουμε το τεύχος αυτό σε συγκεκριμένα άτομα κλειδιά της σκηνής, επειδή ο Γιάννης αγαπάει υπερβολικά το αντικείμενο και θέλει κάποια στιγμή να δουλέψει επαγγελματικά πάνω στους αγαπημένους του ήρωες. Οι συγκοιρίες δεν ευνοούν, όμως αποσπάσαμε μερικά εποικοδομητικότατα σχόλια από τον Rosa και τον Jano (υπεύθυνος των κοινωνικών δικτύων του Rosa και εργαζόμενος στην Egmont) και έπονται περισσότερα. Δυστυχώς δεν μου έκοψε να βγάλω φωτογραφίες στην έκθεση, επομένως θα δείξω απλά μερικές ενδεικτικές εικόνες από το τευχάκι. Το πλάνο ήταν να τη βγάλουμε στα αγγλικά για να είναι πιο εύκολη στην προώθηση στο εξωτερικό, όμως αν θέλετε να τη δείτε στα ελληνικά, μπορείτε να στείλετε ένα μήνυμα στον Γιάννη στα Instagram, Facebook ή Deviantart και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
Ύστερα από τόσα ωραία πράγματα, ήρθε η ώρα να κάνουμε διάλειμα από τα υλικά αγαθά, και να πάμε να δούμε ένα από τα πιο πρωτότυπα δώρα που έδωσε ένας θαυμαστής στον Rosa. Ο ένθερμος θαυμαστής, έδειξε στην πράξη πως είναι λιγουλάκι πιο ένθερμος από το συνηθισμένο, αφού δεν ήθελε απλά μια υπογραφή, αλλά να πάρει αγκαλιά τον αγαπημένο του δημιουργό. Ο Rosa στην αρχή ξαφνιάστηκε, όμως δεν μπόρεσε να χαλάσει χατήρι, έτσι αγκάλιασε όχι μόνο την ιδέα αλλά και τον ίδιο, όπως ακριβώς του ζητήθηκε. Είμαστε τυχεροί, επειδή έτυχε να έχουμε ταυτόχρονα ντοκουμέντα από δύο διαφορετικές πηγές.
Στην φωτογραφία στο πάνω μέρος βλέπουμε την αγκαλίτσα το πνίξιμο του Rosa, ενώ στο βάθος φαίνεται η αφεντιά μου, η οποία τραβάει βίντεο, το οποίο επίσης φαίνεται ακριβώς από κάτω. Αυτό έγινε την τρίτη ημέρα αν δεν απατώμαι, όταν ο Don πίστευε πως τα είχε δει όλα, όμως αγρόν αγόραζε. Η πλάκα είναι πως λίγο αργότερα, ήρθε ένας ακόμα θαυμαστής, που ζήτησε ακριβώς το ίδιο, μία αγκαλιά. Ο Rosa με κοίταξε με βλέμμα απορίας, λες και με ρωτούσε «είναι συνηθισμένο αυτό στα μέρη σας;», όμως είπαμε, δεν χαλάει χατήρι, επομένως αγκάλιασε και τον δεύτερο, από τον οποίο δυστυχώς δεν έχουμε κάποιο φωτογραφικό ντοκουμέντο. Με το που έκατσε, έβαλε σε ένα πρόχειρο χαρτάκι δύο γραμμές, για να μετρήσει συνολικά πόσοι ακόμα θα του ζητήσουν αγκαλιά. Κάτι που τελικά δεν είχε σημασία μιας και μείναμε στους δύο. Τον τρομάξαμε τον άθρωπο, όμως πιστεύω πως κατά βάθος το χάρηκε.
Ο άγρυπνος φακός της κάμερας, τράβηξε τον γνωστό για τις συνεντεύξεις του με Disney δημιουργούς, Γιάννη Ιατρού. Στα τελειώματα της τρίτης ημέρας, παίρνει μία ακόμα συνέντευξη, αυτήν τη φορά από τον μεγάλο Don Rosa.
Κάντε κλικ στη φωτογραφία για να διαβάσετε τη συνέντευξη.
Νομίζω πως αξίζει να πούμε δυο λόγια και για το Q&A (Questions & Answers) της έκθεσης. Εκτός από το να δίνει υπογραφές, ο Rosa το απόγευμα του Σαββάτου ήταν καλεσμένος να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις του κοινού και όχι μόνο. Η όλη παρουσίαση κράτησε μία ώρα, και χωρίστηκε σε δύο μέρη. Για το πρώτο μισάωρο είχαμε ετοιμάσει μία παρουσίαση με ερωτήσεις και ενδεικτικές απαντήσεις σε διαφάνειες, ενώ στο δεύτερο μισάωρο απάντησε ερωτήσεις του κόσμου. Σημειώστε πως την προηγούμενη ημέρα ξοδέψαμε λίγο χρόνο με τον Rosa για να δούμε αναλυτικά τόσο τις ερωτήσεις όσο και τις απαντήσεις, μήπως τυχόν και προκύψει κάποιο πρόβλημα, αλλά τελικά δεν υπήρχε κανένα θέμα και δείξαμε την παρουσίαση χωρίς καμία αλλαγή. Είχα βάλει μερικές έξτρα ερωτήσεις για παν ενδεχόμενο, όμως δεν θέλαμε να φάμε χρόνο από τις ερωτήσεις του κόσμου, επομένως δείξαμε περίπου τις μισές. Για όποιον ενδιαφέρεται, παραθέτω ακριβώς από κάτω το Power Point που παρουσιάσαμε, μαζί με τις ερωτήσεις που δεν προλάβαμε να κάνουμε.
Η κάθε επίσκεψη του Rosa στη χώρα μας, είναι μία αφορμή τόσο για νέες γνωριμίες, όσο και για επανένωση παλιών φίλων. Παρακάτω βλέπουμε μία ιδιαίτερη επανένωση, από ένα από τα γνωστά ονόματα της σκηνής, τον Δημήτρη Μεντζέλο, τον οποίον οι περισσότεροι γνωρίζουμε από τη δημοφιλή μουσική μπάντα «Ημισκούμπρια». Οι πιο παλοί φαν του Don Rosa, θα τους θυμούνται το 2004, όταν βρέθηκαν στην ουρά του πρώτου επίσημου signing του μεγάλου παπιοδημιουργού, όπου τον κάλεσε ο Τερζόπουλος με αφορμή τα 2.000 τεύχη του Μίκυ Μάους. Κάπου σε αυτήν την ουρά, εμφανίστηκαν ο Μιθριδάτης μαζί με τον Μεντζέλο, οι οποίοι όσο περιμένανε υπομονετικά τη σειρά τους, μοίραζαν αυτόγραφα στον κόσμο και κάνανε κουβέντα μαζί τους. Με έναν τρύγο, δυο σμπαρόνια.
Στη νέα επίσκεψη του Don, στο TheComicCon της Θεσσαλονίκης, ο Μεντζέλος ήταν επίσης παρών, μιας και είχε αναλάβει να φτιάξει το επίσημο τραγούδι της έκθεσης, με τίτλο (τι άλλο;) COMICS. Και φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μην ξαναβγεί φωτογραφία με τον αγαπημένο του δημιουργό.
Ο Μιθριδάτης και ο Μεντζέλος το 2004, στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, από αφιέρωμα του Μίκυ Μάους #2006 (Α’ περιόδου). Παρατηρήστε τον ζωγραφισμένο Ντόναλντ με ραπ μορφή, ένα σχέδιο που δημιούργησε ο Μιθριδάτης για το περιοδικό.
Και μιας και μιλάμε για επανενώσεις, το τριήμερο έκλεισε με τον πιο ταιριαστό τρόπο, με μία ακόμα επανένωση από παλιά. Όταν ο Rosa είχε έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2004, είχε επισκεφτεί τον κύριο που βλέπουμε παρακάτω, ο οποίος ως ειδικός επί του θέματος και γνώστης του προβλήματος που αντιμετώπιζε με τα μάτια του ο Rosa εκείνη την περίοδο, του έδινε συμβουλές για τα προστατέψει την όρασή του. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο τέλος της τρίτης ημέρας, όταν είχε τελειώσει το επίσημο signing και οι δύο φίλοι έκατσαν για λίγη ώρα ανέμελοι να πουν τα νέα τους.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Μπορώ να μιλάω για ώρες ακόμα, όμως νομίζω πως είναι καλό να σταματήσω κάποια στιγμή, πριν λακίσει και ο τελευταίος αναγνώστης που είχε το κουράγιο να τελειώσει την ανάγνωση όλου αυτού του κατεβατού. Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν αναφέρθηκε, όμως είναι πρακτικά αδύνατον να καλύψουμε τους πάντες. Γι’ αυτό θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, σε ΟΛΟΥΣ όσους πέρασαν από τον πάγκο του μεγάλου παραμυθά, καθώς επίσης και στην έκθεση, τόσο στους διοργανωτές, όσο και στους εθελοντές που εξυπηρετούσαν τον κόσμο και τον έβγαζαν φωτογραφίες. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε πως ένας εκ των διοργανωτών, εθεάθη στην ουρά για τον Rosa σε ανύποπτη χρονική στιγμή, επειδή αυτός και τα παιδιά του αποφάσισαν πως θέλουν να περιμένουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και να ζήσουν όλη την εμπειρία, αντί απλώς να χωθούν στο μπροστινό μέρος της ουράς. Μεγάλη μαγκιά, και μπράβο τους γι’ αυτό.
Τέλος, μπορεί να πέρασα ένα εκπληκτικό τριήμερο, όμως όπως και να το κάνουμε, ήμουν καθηλωμένος σε έναν πάγκο, επομένως δεν κατάφερα να τριγυρίσω την έκθεση όσο θα ήθελα. Δεν ξέρω πώς φαινόταν ο πάγκος από μακριά, πόσος ακριβώς κόσμος περίμενε στην ουρά, πώς ήταν το Q&A για τους θεατές, κλπ. Είχα την εμπειρία του «εκ των έσω», όμως όχι του επισκέπτη, επομένως θα παρακαλούσα όποιος έχει βίντεο και φωτογραφίες από τον Don Rosa, να μου τις στείλει, χρησιμοποιώντας κάποιον από τους τρόπους που αναγράφονται εδώθε. Ευχαριστώ προκαταβολικά.
Ωραία πράματα 🙂
Μόνο αγάπη για τον Keno.. Ένα, ή μάλλον δύο παράπονα θα συνοδεύουν πάντα τα ευχάριστα συναισθήματα που μας κατακλύζουν, για τη στάση εκδοτών / Disney απέναντί του, και για το πρόβλημα στην όραση που δεν μας επέτρεψε να χαρούμε κι άλλες ιστορίες του..
μεγάλες στιγμές P.D.,και με δεδομένο ότι φέτος δεν είχαμε εκδήλωση λόγω covid-19,μια τρελή νοσταλγία μας πιάνει!